Cercar en aquest blog

Quanta gent ha passat per aquí?


He pres una decisió

Fa temps que hi pensava, però avui m'he decidit.
Espero tenir una bona rebuda, i poder compartir amb qui sigui que hi hagi a l'altra banda de la pantalla les meves inquietuds, les meves petites creacions, les meves descobertes.
No sé massa bé com començar, però avui faig el primer pas.
Voleu entrar al bloc? Hi esteu convidats.

diumenge, 1 d’abril del 2012

L'Eva vol una bicicleta

Arribo a casa. Engego l'ordinador i entre els missatges de correu, en trobo un de diferent. Una noia que es diu Eva ha descobert, casualment, el meu bloc, i em demana si li puc fer una bicicleta de filferro. No n'he fet mai cap, i li ho dic, que no sé si em sortirà o no, però que no perdo res per provar-ho.
A tot aquell a qui li ho comento, em diu que és molt complicat, que no em sortirà, però jo, caparruda com sóc, no em deixo vèncer pel desànim. Aconsegueixo el filferro i, quan trobo el moment adient, de pau i concentració, m'hi poso. No sé si vaig estar-m'hi una hora ... o dues. Estava tan concentrada que vaig perdre fins i tot la noció del temps. 
Mentre escric aquesta entrada, la bicicleta ja va camí de casa de l'Eva. D'aquí a pocs dies lluïrà en una figureta de ceràmica que ella prepara per a una parella amiga. Espero que els encanti, i que valorin la feina i l'esforç de l'Eva. Per cert, la bicicleta està dedicada al noi, que és aficionat al ciclisme. 
Ja tinc ganes de saber com queda tot plegat, i de saber què n'opinen del regal sorpresa ... 
Eva, gràcies per confiar en mi. Espero que el teu regal sigui un èxit.

Llego a casa. Enciendo el ordenador y entre los mensajes de correo, encuentro uno distinto. Una chica que se llama Eva ha descubierto, casualmente, mi blog, y me pide si puedo hacerle una bicicleta de alambre. No he hecho nunca ninguna, y se lo digo, que no sé si me saldrá o no, pero que no pierdo nada por probar.
A todo aquél a quien se lo comento, me dice que es muy complicado, que no me va a salir, pero yo, cabezota como soy, no me dejo vencer por el desánimo. Consigo el alambre y, cuando encuentro el momento adecuado, de paz y concentración, me pongo a ello. No sé si estuve una hora ... o dos. Estaba tan concentrada que perdí la noción del tiempo.
Mientras escribo esta entrada, la bicicleta va camino de la casa de Eva. En pocos días lucirá en una figurita de cerámica que ella prepara para una pareja amiga. Espero que les encante, y que valoren el trabajo y el esfuerzo de Eva. Por cierto, la bicicleta está dedicada al chico, que es aficionado al ciclismo.
Ya tengo ganas de saber cómo queda todo junto, y de saber qué opinan del regalo sorpresa ... 
Eva, gracias por confiar en mí. Espero que tu regalo sea un éxito. 

La bicicleta acabada

Vista des de l'altre costat. Fins i tot té una "patilla" ...



2 comentaris:

Inma González ha dit...

Yo, conociéndote, no hubiese dudado en la vida de que serías capaz de ello. Me gusta que te enfrentes a los retos, no todos somos capaces. Tienes mi admiración.

Y un beso!

Júlia ha dit...

¡Muchas gracias, Inma!

A veces sí soy un poco cabezota. Sé cuándo tengo que rendirme, y cuándo puedo conseguir lo que me propongo.
Gracias por seguir mi blog.

¡Y otro beso!